TYNKI BEZ PĘKNIĘĆ
Bez
względu na to, czy planujemy położyć tynk gipsowy czy cementowo wapienny, należy
pamiętać o tym, żeby wykonać go zgodnie ze sztuką budowlana i przy zachowaniu wymaganych
parametrów. Tynk wykonany prawidło nie ma prawa ani pękać, ani odpadać.
Podstawa to przygotowanie podłoża, które powinno być nie zmarznięte, suche, wolne od kurzu, resztek farb i innych zabrudzeń. Prace tynkarskie, niezależnie od rodzaju tynku powinno przeprowadzać się w temperaturze wnętrz min +5°C, na podłożach o resztkowej wilgotności 3%. Rozpoczęcie prac tynkarskich w warunkach o niższych parametrach to błąd.
Kolejny problem w przypadku tynków cementowo-wapiennych może stworzyć źle wykonany szpryc i zbyt wczesne kładzenie kolejnej warstwy. Podczas kładzenia kolejnych warstw należy zawsze zachować określony w karcie technicznej okres przejściowy pomiędzy kolejnymi etapami prac. Kolejną potencjalną przyczyną kłopotów, które mogą ujawnić się w trakcie eksploatacji tynków jest źle dobrany środek gruntujący.
Tynki gipsowe są tynkami jednowarstwowymi, a podłoże na jakim zostaną położone należy bezwzględnie zagruntować. Niezagruntowanie podłoża, lub zagruntowanie środkiem gruntującym niewłaściwym dla określonego rodzaju podłoża to jedna z możliwych przyczyn odpadania tynku. Na podłożach chłonnych, takich jak np. pustaki ceramiczne czy beton komórkowy należy zastosować środek gruntujący regulujący chłonność podłoża, taki jak Knauf Grundiermittel. Na podłożach betonowych takich jak betonowe stropy lub betonowe elementy prefabrykowane należy zastosować środek gruntujący zwiększający przyczepność tynku gipsowego do podłoża, taki jak Knauf Betokontakt. Tynk gipsowy należy nakładać po wyschnięciu zagruntowanego podłoża, co trwa około jednej doby.
Tynki czasami pękają na skutek pracy podłoża, zanim budynek całkowicie osiądzie. Większy problem stanowią w tym przypadku tynki cementowo-wapienne, ponieważ mają one naturalną skłonność do mikropęknięć. Na skutek naprężenia podczas wysychania cement się kurczy, a na tynku pojawia się pajęczyna widocznych mikropęknięć. W przypadku tynków gipsowych zjawisko to nie występuje, ponieważ gips jest bardziej elastycznym surowcem i w procesie wysychania nie kurczy się.
DOM BEZ GRZYBÓW I PLEŚNI
Zarówno w przypadku tynków gipsowych, jak i cementowo-wapienne należy wietrzyć pomieszczenia przez cały okres wysychania tynków. Wietrzenie pozwoli uniknąć problemów z ewentualnym pojawieniem się grzybów lub pleśni.
Tynki cementowe o grubości 1,5 cm wiążą się i wysychają przy właściwej wentylacji pomieszczeń koło 30 dni, tynki gipsowe o tej samej grubości przy właściwej wentylacji około 2 tygodni. Lepiej także prace tynkarskie przeprowadzić przed ociepleniem budynku, a ocieplenie położyć po wyschnięciu tynków wewnętrznych, kiedy jeszcze ściany zewnętrzne „oddychają”. Szczelne okna, ocieplenie działające jak termos, niewyschnięte tynki i brak wietrzenia pomieszczeń w trakcie użytkowania budynku, prowadzą do zawilgocenia pomieszczeń niezależnie od rodzaju tynku. Najważniejsze zatem jest doprowadzenie do całkowitego wyschnięcia tynków zaraz po ich położeniu oraz wentylacja pomieszczeń w trakcie ich użytkowania.
Cement i gips zachowują się pod wpływem wilgoci zupełnie inaczej. Cement ze względu na swój długim okres wysychania będzie wolniej chłonął wilgoć, ale będzie też dłużej ponownie wysychać. Zjawisko to można zaobserwować na zaparowanych oknach po zimnej nocy w niewietrzonym pomieszczeniu. Gips, który charakteryzuje się krótszym okresem wysychania, szybciej chłonie wilgoć, ale też dwa razy szybciej oddaje ją do otoczenia. To właśnie dzięki tej właściwości tynk gipsowy pozwala utrzymać wilgotność powietrza na neutralnym, najbardziej korzystnym dla człowieka poziomie.
W przypadku pomieszczeń w domach, w których występuje zjawisko podwyższonej wilgotności, czyli kuchnie i łazienki, można stosować obydwa rodzaje tynków. Wprawdzie gips bardziej chłonie wilgoć, ale ma to znaczenie dopiero, przy bardzo dużym jej stężeniu, wynoszącym ponad 70% wilgotności powietrza. Takie stężenie wilgotności powietrza w domu w standardowych warunkach eksploatacji nie występuje.
RÓWNE I GŁADKIE POWIERZCHNIE ŚCIAN I SUFITÓW
Powierzchnia tynków cementowo-wapiennych jest szara, szorstka i porowata, zwykle z pajęczyną mikropęknięć. Można temu zaradzić nakładając na powierzchnię tynku gładź gipsową, przynajmniej w dwukrotnym cyklu, a to z uwagi na porowatość powierzchni. Powierzchnia tynków gipsowych jest zwykle jasno kremowa albo biała i dość gładka. Jeśli zależy nam na wyjątkowo gładkiej powierzchni, można ja jeszcze dodatkowo wyszpachlować gładzią gipsową. Wystarczy jedna cienka warstwa.
RÓWNE I GŁADKIE POWIERZCHNIE ŚCIAN I SUFITÓW
Czy będziemy mieli ściany poobijane i zadrapane czy nie, zależy przede wszystkim od kultury użytkowania domu. Niemniej jednak prawdą jest, że tynki cementowo-wapienne są bardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne aniżeli tradycyjne tynki gipsowe, które są bardziej miękkie. Jeśli jednak z innych powodów preferujemy tynki gipsowe, możemy zastosować tynk gipsowy odporny na uszkodzenia mechaniczne o nazwie Knauf MP 75 Diamant. Jest twardy i równie odporny na uderzenia i zarysowania jak tynki cementowo-wapienne, a jednocześnie posiada wszystkie zalety standardowych tynków gipsowych. Można go układać na ścianach i sufitach we wszystkich pomieszczeniach w budynku mieszkalnym.
ZDROWE I PRZYJAZNE DLA MIESZKAŃCÓW WNĘTRZA
Tynki cementowo-wapienne dają wrażenie chłodu, nie tworzą więc wrażenia przytulności, ale generalnie są obojętne dla zdrowia człowieka. Tynki gipsowe dają wrażenie ciepła. Z uwagi na właściwość pochłaniania nadmiaru wilgoci z otoczenia i oddawania go, kiedy powietrze staje się zbyt suche, tworzą klimat o pH zbliżonym do pH skóry człowieka. Dlatego mówi się o nich, że są zdrowe i tworzą przyjemny klimat wnętrz, przyjazny dla mieszkańców.
Uwzględniając oczekiwania budujących dom, nietrudno stwierdzić w oparciu o obiektywną charakterystykę, że tynki gipsowe, a zwłaszcza tynk Knauf Mp 75 Diamant, posiadają walory przewyższające zalety tynków cementowo-wapiennych. Tym samym stanowią optymalne rozwiązanie do każdego domu.